๓๙๙. น้ำ ฝนหม่นเมฆตั้ง ตกตะบึง

@น้ำ ฝนหม่นเมฆตั้ง         ตกตะบึง

ไหล หลั่งถั่งชรทึง              ท่วมเหย้า

ไฟ  ติดนิดหนึ่งพึง             จักก่อ

ดับ ระทมถ่านเถ้า             หิ่งห้อยไป่มี ฯ

ตำแปลศัพท์

ตะบึง – ไม่หยุดหย่อน, มาก

ถั่ง – ไหลอย่างเท, ไป, ถึง

ชรทึง – แม่น้ำ(อ่านว่า ชระ-ทึง พจนานุกรมว่า ศัพท์นี้ใช้ว่า จทึง ฉทึง ชทึง หรือ สรทึง ก็มี แต่ในโคลงโลกนิติบางฉบับ ตรงนี้เป็น ชลทึง ก็มี ชลถึง ก็มี)

เหย้า – บ้าน, เรือน

พึงจักก่อ – เพิ่งจะเริ่มก่อไฟ

เถ้า – เท่า =เพียง, ขนาด

ถอดความ

น้ำฝนหล่นจากฟ้า หมู่เมฆทะมึนพาให้ตกไม่ยอมหยุด

น้ำก็ไหลเร็วรุดท่วมถึงเรือนชานชุ่มชื้น

เพิ่งจะก่อฟืนขึ้นมาเพียงนิดหน่อย

แม้ไฟถ่านเท่าหิ่งห้อยก็ดับหมด แสนจะระทดระทมใจ